Νταγκεροτυπία – η πρώτη εμπορική φωτογραφική διαδικασία
Σε προηγούμενο άρθρο μελετήσαμε την Ηλιοτυπία που ήταν η πρώτη διαδικασία που εφάρμοσε ο Joseph Nicéphore Niépce γύρω στο 1822 η οποία αποσκοπούσε στην μόνιμη αποτύπωση μιας εικόνας πάνω σε κάποιο μέσο.
Μερικά χρόνια αργότερα το 1839 έρχεται ο Louis Daguerre να εξελίξει αυτή την τεχνική με την ανακάλυψη της Νταγεροτυπίας σε συνεργασία με τον Niépce. Στις 19 Αυγούστου του 1839, η Γαλλική κυβέρνηση αγόρασε την πατέντα για την διαδικασία παραγωγής φωτογραφιών μέσω της Νταγκεροτυπίας από τον Daguerre και τον Niépce, και την έκανε διαθέσιμη σε όλο τον κόσμο. Εκτοτε, γιορτάζουμε κάθε χρόνο την παγκόσμια ημέρα της Φωτογραφίας στις 19 Αυγούστου!
Αν και ξεκίνησαν να συνεργάζονται και να πειραματίζονται μαζί, ο Niépce πέθανε το 1833 και έτσι ο Daguerre συνέχισε να πειραματίζεται μέχρι που ανακάλυψε την Νταγκεροτυπία η οπόια ήταν μια διαδικασία με την οποία μπορούσε να έχει μια μόνιμη τυπωμένη φωτογαφία πάνω σε μια επιφάνεια με πολύ καλύτερη ποιότητα και ανάλυση από την Ηλιοτυπία που είχε πρωτοανακαλύψει ο Niépce. Πάμε να δούμε ποια ήταν η διαδικασία της παραγωγής της Νταγκεροτυπίας.
Ξεκινάμε με μια πλάκα χαλκού της οποίας η επιφάνεια έπρεπε να τριφτεί καλά για να είναι λεία σαν καθρέφτης. Μετά από αυτό το στάδιο πρέπει να περάσει από ατμούς που πηγάζουν από τη θέρμανση του ιωδίου ώστε να πάρει μια κιτρινωπή απόχρωση και να γίνει το φωτοευαίσθητο ιωδίδιο του αργύρρου. Μετά, η πλάκα μπαίνει μέσα σε μια Camera Obscura και εκτίθεται στο φως για συγκεκριμένο χρόνο (ανάλογα με τις φωτιστικές συνθήκες). Όταν βγει από την Camera Obscura δεν φαίνεται κάτι πάνω της και έχει την ίδια κιτρινωπή όψη που είχε πριν κάνουμε την έκθεση στο φως. Αν όμως τη βάλουμε μετά σε ένα άλλο δοχείο που περιέχει υδράργυρο και θερμάνουμε τον υδράργυρο ώστε να δημιουργηθούν αναθυμιάσεις, αυτές προκαλούν την εμφάνιση της φωτογραφίας πάνω στην πλάκα του επασημωμένου χαλκού. Τώρα μένει το στάδιο της σταθεροποίησης της εικόνας πάνω στην πλάκα κάτι το οποίο γίνεται αν βυθίσουμε την πλάκα σε θερμό διάλυμα κοινού άλατος.
Μετά από όλη αυτή τη διαδικασία πρέπει να τοποθετήσουμε την πλάκα σε ειδική θήκη ώστε να την κάνουμε όσο πιο αεροστεγή γίνεται και για να αποφύγουμε το μαύρισμα της ασημένιας επιφάνειας το οποίο προκαλείται από τον αέρα. Οι Νταγκεροτυπίες δεν μπορούσαν να αναπαραχθούν σε αντίγραφα όπως γίνεται με τα φιλμ ή τις ψηφιακές φωτογραφίες και οι επιφάνειες τους ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητες και λεπτές. Γι’αυτό και υπήρχαν οι ειδικές θήκες που τις προστάτευαν από τον αέρα και ενδεχόμενη επαφή με τα χέρια ή το καθάρισμα καθώς η παραμικρή επαφή θα μπορούσε να γρατζουνίσει την φωτογραφία. Η όψη αυτών των φωτογραφιών ήταν είτε σαν θετικό είτε σαν αρνητικό ανάλογα τη γωνία από την οποία τις κοιτάμε και ανάλογα με το τι χρώμα ή φως ανακλάται στην επιφάνεια της πλάκας. Οι πιο σκοτεινές περιοχές είναι καθαρό ασήμι ενώ οι πιο φωτεινές περιοχές έχουν μια υπερβολικά λεπτομερή υφή. Επίσης ήταν σύνηθες να υπάρχει μαύρισμα περιφερειακά στις άκρες του κάδρου.
